Als we hiken kijken we meestal naar de grond, of vooruit.
Pas op de top draaien we ons om en zien we vanwaar we komen.

Hier zie je me halverwege een steile flank, tijdens de Outspire scoutinghike in Sussex.
Normaal zou ik gewoon dóórstappen. Kop in kas en gáán, tot boven.

Maar toen stuitten we op een natuurlijk bankje, een met gras bedekte uitstulping in de heuvel.
Supercomfortabel.

Ja, het uitzicht hoger zou zeker nog indrukwekkender zijn.
Maar dit was een moment om even stil te staan. Om te zien wat ik, gefocust op de klim, tot dan had gemist.

Ondernemen voelt vaak hetzelfde.
Altijd maar vooruit. Sneller. Hoger.

We vergeten vaak te kijken naar de weg die we al hebben afgelegd. Naar de uitdagingen die achter ons liggen.
Mijn zus Anne-Sophie zei ooit: “Vooruitgang is een lijn met pieken en dalen, waarin elk dal en elke piek hoger ligt dan de vorige.”

En precies dat is ondernemen.
Je zal afzien. Je zal op je tanden bijten.

Maar de winst zit niet in sneller klimmen en zo snel mogelijk op de top staan.
Wel in even omkijken en beseffen wat je al bereikt hebt.